Neyzen’e Selam olsun (hiciv) "toprak kok ...

Anladım be güzel insanım ben,
Sanki melekten bir parça, huyum
Ne kin tanırım ne riya, ne haset
Güya ! ne de içimde barınır fesat
Elim temiz, gönlüm temiz dilim arı,
Ama vesvesem bazen şeytanla rakip
Yine de... güzel insanım ben, güzel
Bazılarına, Kendisini sorarsan tabii.

Kanaatkârım derim, bu benim takva dilim
Gözüm başka lokma da değil de gönlümde gezer.
Mütevazıyım, ama dağlar kadar da gururluyum,
Caka bilmem ama bakışlarım söyler.
Bir tebessüm salarım her derde, eşe dosta
Biraz da “benden iyisi mi var” der gibi.
Ama yine de... güzel insanım ben, güzel
Hamdolsun, öyle derim kendi kendime.

Kıskançlık mı? Olmaz mı bre! ne demek
Yaratılanı Yaradan için seveni kıskanırım,
Bir de ensesi kalın alçak gönüllülük taslayanı.
Ah o mütevazı görünüp tepemize çıkanlar!
Ama boş ver, ben gene güzel insanım be,
Hem de öyle bir güzel ki ben, anlatamam
Güzelliğimi ben bile hazmedemem bazen.

Haksızlığı hak bilmedim ben öyle derim,
Ama dilim sussa, gözüm konuşur bazen.
Terazinin iki kefesi gibi adilim derim, ya
Ama nefsimi kendi kefeme koyarım nedense.
Kavgayı, dedikoduyu, yalanı sevmedim hiç
Çünkü ben anlatınca da adı sohbet oluyor
Yine de... güzel insanım ben hem de ne güzel!
Neyzen duysa, “ahh be evlat, sen de bizdensin”
derdi belki.