Neyleyim Ben Şiiri - Sami Gökay

Neyleyim ben malı mülkü,
Evlat hayırsız olduktan sonra.
Neyleyim ben bahçeyi, gülü,
Hazan vurduktan sonra.

Neyleyim ben aşkı, sevdayı,
Gönlüm viran olduktan sonra.
Neyleyim ben dostu, parayı,
Ömür bittikten sonra.

Neyleyim ben dünya malını,
Evlat bilmedikten sonra.
Kar yağdı güvendiğim dağlara,
Hazan vurdu bahçelere, bağlara.

Aklar doldu siyah saçlarıma,
Neyleyim ben toprak olduktan sonra.
Üzerimde biter olmuş yeşil otlar,
Ben toprak olduktan sonra.

Servet, güzellik neye yarar,
Ben yakasız gömleği giydikten sonra.
Sami, dönüyor dünya, dönüyor,
İnsanlar ondan hızlı dönüyor.

Solar oldu bahçede güllerim,
Ben bu dünyadan geçtikten sonra.
Akar oldu dinmez gözyaşlarım,
Ağardı bak işte saçlarım.

Hayal oldu kurduğum düşlerim,
Ben kendimden geçtikten sonra.
Kimse bilmesin dertlerimi,
Yanıp kül olduktan sonra.

Yanarım ben, yanarım da ateşim çıkmaz,
Ben Mevlâ’ya kul olduktan sonra.
Yoruldu yüreğim, artık kaldırmıyor,
Bilmesin gönlüm kırıldıktan sonra.

Yazdıkça kalem söyler dilim,
Ne kadar yazsam dertlerim bitmiyor.
Ancak kendime anlatırım, başkası bilmiyor,
Başkası bilse ne olur, ben öldükten sonra.

Biliyorum artık gönlümde son durak,
Uçtu gitti ömrüm kuş gibi.
Ne kadar kaçarsan kaç, sonum kara toprak,
Her şey geride kaldıktan sonra.

Evlat anlamazsa yar anlar mı seni?
Kalkacak bir gün limandan gemi,
Topraklar örtecek işte teni,
Ben yanıp kül olduktan sonra.

Ne kadar yazsam sonu yok,
Sonu gelmez dertlerimin.