Neylesin Şiiri - Emin Bekiroğlu

Neylesin rüzgâr, düşmemişse yaprak dalından,
Yağmur ıslatmamışsa kökünü susuz topraktan,
Neylesin güneş, ışık saçmazsa ışğından,
Ben canlanmayan baharın çaresiz ayazıyım.

Neylesin tohum, çatlatmamışsa taşları,
Toprak bağrına basmazsa nazlı başları,
Solgun bir gülse açmadan solan tomurcukları,
Ben sessiz solan bir ömrün, son nefesiyim.

Neylesin yıldız, geceye düşmezse nuru,
Ay, karanlıkta kaybetmişse gururu,
Geceler sensiz, uzarsa hasretin uykusu,
Ben kabusu yaşamış bir avareyim.

Neylesin rüzgâr, savurmazsa gam yükünü,
Deniz çağırmazsa dalgaların hazin türküsünü,
Gönül bilmezse aşkın en hakiki süsünü,
Ben vuslata ermemiş gönlün sahibiyim.

Neylesin şiir, mısralar düşmezse dile,
Kalem, kâğıtta kanayan bir yara ise,
Sözler yetmezse anlatmaya seni bile,
Ben anlatılamayan yüreğin sızısıyım.

Neylesin yollar, çıkmazsa menziline,
Yürek düşmüşse pişmanlığın derinine,
Dualar ulaşmazsa rahmetin elçisine,
Ben duyulmaya umut, sesin talibiyim

Neylesin zaman, sarmazsa eski yarayı,
Hasret eritmişse en heybetli dağları,
Sevda, geçmişse unutulmuş çağları,
Ben kaybolmuş yarınların hatırasıyım

Neylesin gönül, umutlar ölürse erken,
Geceyi yırtan bir çığlık duyulmazsa neden,
Bahar açmazsa kışın ortasında birden,
Ben habersiz açan gülün kokusuyum