Mekân Sarıkamış istikamet Allah' hu Ekber dağları
Tereddütsüz gönüller dillerde Allah hu Ekber nidaları
Bu topraklar uğruna verdik biz binlerce civan canları
Şühedaya yürüyüşler diller donar Allah hu Ekber der
Sarıkamış kar altında canlar cansızlar sathında
Tefekkür var icabet hakka gidişlerimiz
Zangır dar ağzımız da cümle dişlerimiz
Ayaz keser teni donan Allah hu ekber der
Toprağa düşen canlar Allah hu ekber der
Eller donar diller Allahu ekber der
Şeceresini yapıyordum gönül evimde biriktirdiklerimin.
Biri şuursuzca uyardı beni...!
Birçok gereksiz şey biriktirmişsin dedi farkına varmadan, gönlün çöp evine dönmüş
Ne diyor dedim bu densiz, yüksek sesle
Yüzüme baka kaldı öylece, kararlı bir tavırla çekti aldı kalemi defteri elimden
Sonra mavi bir kelebek çizdi, gönül sayfama masmavi
Mukadderatım yaşayacaklarımı ömrüme yazdı
Bir elinde fırçası, bir elinde kalemi ferman gibi
Yazdı bütün elemlerin hiç aklıma gelmeyenlerini
Hep benim tarafıma yazdı sefilliğin ayrıntılarını
Yokluğu, yoksulluğu çaresiz kalışlarımı, acılarımı
Sen ilkbaharda bir meltemdin hissedip dokunamadığım
Sen umut dolu yarınlarım kurduğum hayaldin, rüya idin
Sen çöllerde gördüğüm seraptın gerçekle karıştırdığım
Sen sonbaharda dökülüp savrulan dalım yapraklarımdın
Uçup gittin ellerimden, avucumda tutamadığım mazimdin
Ben sende duruldum kalplerin sevgiyle arındığı gibi
Sen beni alıp duru bir sevda deryasının içine kattın
Senden önce ruhumda kopan fırtınalar hiç dinmezdi
Hiç kimse fark etmedi kaygılarımı ömrüme ram olmuş
Sen baharları çok severdin gülüşünde güller açardı
Büyük bir bedestende görmüştüm seni
Kaybettim yolunda ben benlik bendemi
Aşkın yakıyor bedenimi bozdu dengemi
Düştüm ben bu derde dermanı sendemi
Sen hangi bahçenin gül, fidanıydın
Martılar denize ben sana, sevdalıydım aşk ile
Ben seni hayal ederdim martılar bana gülerdi
Neşeli gülücükler atardı kıpır, kıpır yakamozlar
Her pırıltı da san ki tebessüm ederdin yüzüme
Buruk bir tebessüm yüzümde senden vazgeçtim
Yorma kendini diyorum memnun edemezsin herkesi
Sırf bu yüzdendir kutsal saydığım bunca yalnızlıklar
Herkesi mutlu etmek zorundayım zannettim yaşarken
Bunlarla meşgulken mutlu olmam gerektiğini unuttum
Bak işte kimse anlamaz beni bir bana dost yalnızlığım
Gökyüzü şimdi hasretlerle işlenmiş bir örtü gibi
Keder yağmurları yağar üstüme her damla hüzün
Kalbimin sessiz çığlıkları yankılanıyor, beynimde
Izdırapların arasında kaybolan can bende kaldı
🌟💙🌟
Yılgınlığın verdiyi yükler ile çırpınıyor yüreğim
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!