Nevres-1 Şiiri - Gülgün Özel

Karanfil kokuyordu saçları..
Hergece aynı masaya oturuyor,
Sırf,o ellerindeki çiçekleri masa masa dolastırırken,benim masama da gelip iki kelime edermi ??diye bekler olmuştum.
Neydi beni çeken bilmiyorum..
Cok güzel de değildi halbuki..
Ama bana " almaz mısınız" der gibi bir bakışı vardı ki..
Asla unutmuyorum...
O günden sonra,daha sık gelmeye başlamıştım buraya..
Aykırı bir güzellikti onun ki.Çoğuna göre sıradan bir çiçekçiydi..
Ama yok..
Başka bir yerden gelmeydi O..
Usulca minicik adımlarıyla,masalar arasından dolaşırken,ben korkardım onun adına.. birine çarpacak takılacak diye
Oysa gözü kapalı geziniyor gibiydi. ezberlemiş gibiydi sanki..
Bir gözgöze gelebilmenin hasretine bulanmıştı gönlüm..
Ben ki "pehhhhh".Ne güzellikler görmüştüm..
Ama gelgör ki,bu karanfil kokulu kadın baska bir güzelliği anlatıyordu bana.
Sadece karşıma geçsin otursun,hatta hic konuşmasın istiyordum..
Bana baksın,hatta bakmasın ben onu izleyeyim istiyordum.
Sesi nasıldı acaba..??
Bir insan hiç konuşmadan, sadece bakışlarıyla nasıl anlatabiliyordu ne istedigini,
Becerikliydi demek ki,
Rab'bim vermisti ona böyle bir yetenek..
Çünkü çiçeklerinin hiç bitmedigi olmuyordu..

Karanfil kokulumdu o benim..
Adını öğrenmek için,
Birine sormayı bile,kendime ar bellemiştim..
Benim icin O; karanfilin her rengiydi..
Adını ben koymalıydım...
Bulmuştum.....

09/04/2017

Gülgün Özel
Kayıt Tarihi : 11.12.2018 20:05:00