Nevmîde-i Aşk Şiiri - Kiyaz Kılınç

Nevmîde-i Aşk
(Aşk Uykusunda Mahvolmuş Olan)

Bu satırlar, aşkın en yakıcı sancısına ve en saf özlemine adanmıştır.

Gözlerin değdi geceme, sabâhım yanık kaldı,
Tenimde kevser ararken, rûhum harâb kaldı.
Ne bir nefhâ-yı rahmet, ne rindâne sükûn,
Her nazarın âteş-i sûz, her sözün feryâd kaldı.

Kalbim secde secde sana, lîk sen hicâbdasın,
Zihnimde aşkın tilâvet, nefesim inkıyâd kaldı.
Gel deme, git deme, sus! Zira söz yetmez hâlime,
Sevdanla yandım, ne cân kaldı ne irâd kaldı.
Ben kul değilim, bir âteşim; sen ise sultân kaldın.

Tenhâ gecelerde adını dağ gibi andım,
Zikrinle titredi mâh, sustu kevn ü mekân.
Yokluğun firkat-i leylâ, varlığın bahâr-ı cân,
Gönlümde hicrân eseriyle açan bir figân.

Her tebessümün bî-pervâ bir nazar-ı katîl,
Aşka secde eyleyen kalbim zebûn-i mihn kaldı.
Gözlerinden bir damla yeter, kevser sanır gamı,
Ne suya ne serâba kandım, ben seninle zaman.
Ben kül oldum, sen külliyât, yârdan kalmadı.

Gelirsen ey yâr, vakârla değil, hicrânla gel,
Zira vuslatın bile senden sonra bir firâk.
Özlemin mühürdür dudağımda sustuğum,
Her harfimde yanış var, her hecemde ızdırâk.

Gel deme, yalnız bak! Zîrâ bakışın niyaz,
Sükûtun kelâmdan fazla bir ihtirâs.
İsmine secde eden gönül seninle küllenir,
Sen geçtikçe arz ü semâ titrer, aşk utanır.
Ben secde secde tükendim, sen arş-ı nazda kaldın.

Birgün biter bu yangın da, küle döner izlerin,
Lâkin külümde bile aşkın saklı bir âvâz.
Hatırâ kalır adın, unutulmaz bir nâr,
Kalbim senden hâlî olur, cânınla olmaz.

Ne sen eksilirsin içimden, ne ben çoğalırım,
Aynı hicrânda beklerim, vuslatla daralırım.
Belki ömrüm geçer, belki çağ biter zamansız,
Ama adın her duâda, aşkımda bâkî kalır.
Ben yıkıldım, sen hâlâ bende hüküm sürdün.

Kiyaz