Huzursuzluk doğuran veda ritüelime anksiyete derinliğim
mezarlığa kurulmuş kazlıçeşmeyi sevmeyi denemedim
gözlerim kurumamış
yolu görmüş
eve dönmüştüm
evrenin sesi boğuk
istasyon güvenliği korkuluk
biz havadar çatının altında buruk
dik duramazdı omurgada yorgunluk
karanlık kralı ve omuzunda pikeyle çocuk gibi
ceketin cebi delik
suistimal etmedim köpeklerin bana olan güvenini
pantolonumun götü kirli
kaldırıma oturmuş sevmiştim hepsini
velev ki avutmuştum kendimi
tanrı korktu yarattığı en güzel çiçek kopunca dalından
şakayık tebessümünü görünce neslihan
dar sokağın kaldırımında
kiraz çiçekleri açardı adımlasan
vesveseler doğumuna babilimsi kurdum tuzaktan
kendimi yakalatıp aldırmadım
kaç bıçak kelime sakladım
pencereden sarkamam yükseklik korkum vardı
kim anlar susanın lisanını
zorlanan akılmı sabırmı
sustuğunda azarladım sanrıların ile avunduğum
obsesif sakinlik ve uzaklık birimlerimde kavuştuğum
çiçekleri ise isimleri ile ezberledim bolca soludum
aseton kokan sade tırnaklarınla polenleri ovduğun
ortancalarda dolaştığında avucun neslihan
Kayıt Tarihi : 11.10.2018 20:00:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
