Nereden Bilirim Şiiri - Kara Çocuk 2

Nereden bileceksin dedin ya bir zaman,
Ben sensizliğin her harfine dokundum o günden bu yana.
Rüzgârın yönü değişti, gül soldu,
Ama kalbim senin adında hâlâ ilkbahar sanıyor zamanı.

Biliyorsun, her gece dualarımda adınla başlar cümlelerim,
Her sabah, sessizliğin içinden sen geçersin usulca.
Unuttum sandın belki, ama ben unutmayı bıraktım,
Çünkü her hatırlayışımda biraz daha sana benzedim.

Şehrin ışıkları söndüğünde gözlerini düşündüm,
Karanlıkta bile nur gibi parlayan bir huzur buldum.
Her gidişin bir imtihan oldu bana,
Her yokluğun sabrın en güzel adını öğretti kalbime.

Seninle konuşmadığım günlerde bile konuştum aslında,
Rüzgârı dinledim — sesi senin gibiydi.
Yağmur yağdı, toprağın kokusu “Leyla” dedi,
Ve ben ıslanmayı sevdim, çünkü o yağmurda bile umut vardın.

Kimi zaman göğe baktım, yıldızlar kadar uzak hissettim seni,
Ama her uzaklıkta bile bir yakınlık saklıydı.
Çünkü her yıldızda seni anlatan bir ışık vardı,
Ve ben her gece o ışıkla sustum, o ışıkla güvendim.

Nereden bileceksin dedin ya,
Ben bildim — sessizliğinin bile sesini dinledim.
Her duamda bir parça senden kaldı,
Her sabrımda biraz daha Allah’a yakın oldum.

Şimdi biliyorum,
Aşk sadece özlemek değilmiş,
Kalbi temiz tutmakmış her sınavda.
Sen uzak olsan da,
Ben her mesafede seni hayırla andım.

Çünkü bazı yollar vuslata değil,
Yürekle kurulmuş bir teslimiyete çıkar.
Ve ben orada buldum seni —
Huzurda, duada, inancın tam ortasında.

Artık bil ki,
Bu kalp seni sadece beklemiyor, senden emin yaşıyor.
Çünkü ben sevdim ve emanet ettim,
Allah’a bırakılan hiçbir sevda kaybolmaz.