Nereden Bilirdim Şiiri - Serhat Damar

NEREDEN BİLİRDİM

Nereden bilirdim bir gülüşün,
Bir ömrün yıkımı olacak…
Bir bakışın, sessizliğe
Bin çığlık bırakacak…

Sen sevda dedin, ben can sandım,
Adını kalbime kanla yazdım.
Bir gün gidersin dediler,
Gülüp geçtim…
Nereden bilirdim en çok senin yakacağını?

Yağmurlar bile utanır ağladığımdan,
Geceler gözlerimde hıçkırık gibi.
Adını andıkça acıyor içim,
Kalbim seninle mezara gidecek gibi.

Sözlerin hâlâ duvarımda yankı,
"Gitmem" demiştin, ne oldu hani?
Ben sana ömrümü koymuşken ortaya,
Sen her şeyi bir veda’ya sığdırdın, ani…

Nereden bilirdim yokluğun
Bu kadar derinden kanatır?
Bir telefon sesiyle bile
İçim darmadağın, dağıtır…

Kırık bir saatte durdu zaman,
Sen gittin, ben eksildim insan olmaktan.
Şimdi sor bana nasılsın diye…
"İçimde sen, üstümde toprak var" derim utanmadan
Serhat damar