Neon Güneş Şiiri - Ergin Yıldız

Beyaz neon bir akşam güneşi
taşmış kanalizasyon kıvamında bir trafik
ve yeni, yeni başlayan tereddütlü yağmur
buğulanmış camın üzerinde oyun oynuyorlar
denize, gökyüzüne dair, günaha ve melankoliye...
-Bir Jacobean trajedi bu,
herkes ölüyor, kimse kaldıramıyor geriye-
Lokantanın yanındaki boş arsada
kör bir adam denize doğru yürürken.

Uzun; ama çok uzun bir zamandır çiğniyorduk bu lokmaları
çok iyi biliyorduk, çoktan gelmişti kalkma zamanı.
Beyaz örtünün üzerine saçılmış sözcükleri toplamaya çalıştık
bütün bir öğleden sonra. İsteksizdik...
Aramızda büyüyen boşlukta kaybolup gittiler!
Şimdi havada ağır bir sessizlik.
Tabii, bir de çatal - bıçak sesleri.
Benim tabağımda giderek soğuyan palamut cesedi...
-Uzun sürmüş bir saplantıya ilişkindi-
Onun gözlerinde koyu bir sis inerken üzerimize,
deniz griyeşil ve hayra yorulamayacak kadar sakindi.