Biz ne insanlar gördük, gerçekten insandılar,
Çok çalışıp didinip, yokluğu da yendiler,
İnsanlar istemeden, yardımda bulundular,
Çağa ayak uydurup, safahate daldılar,
Biz ne aşıklar gördük, asla incinmediler,
En güçlü duygularla, hiçte yüksünmediler,
Tertemiz aşklarını, severek sürdürdüler,
Mutlulukla daima, güldüler eğlendiler.
Biz ne aşıklar gördük, tektiler tüfektiler,
Biz ne atışlar gördük, birer birer sektiler,
Biz ne aşklar yaşadık, eşsiz emsalsizdiler,
Birer birer giderek, bizleri terk ettiler.
Biz ne alimler gördük, hırkaya muhtaçtılar,
Biz ne zalimler gördük, tokken bile açtılar,
Dünya malına dalıp, eşten dosttan kaçtılar,
Bir nefeste hiç oldu, ahirete uçtular.
Biz çok güzellik gördük, hepsi gelip geçtiler,
Biz ne güzeller gördük, güzel gözlü gençtiler,
Coğu doymak bilmeden, yediler ve içtiler,
Zamana yenik düşüp, bak ne hale geldiler.
Biz ne insanlar bildik, kibar ve zariftiler,
Sosyete meclisinde, her şakaya güldüler,
Zülfü yare değince, aniden gerildiler,
Kibar kostümü verip, kaba biri oldular.
Biz ne fakirler gördük, ekmeğe muhtaçtılar,
Kapı kapı dolanıp, iş arayıp durdular,
Bir punduna getirip, ani zengin oldular,
Kıçlarında don yoktu, çokça caka sattılar.
Her biri ayrı sığır, her biri ayrı mağrur,
Her biri ayrı bir kör, her biri ayrı sağır,
Her biri ayrı zalim, her biri ayrı gavur,
Bütün bunların hepsi, kibir Yarabbim kibir.
16.07.2023 12:27
İstanbul
Osman Miran
Ali YILDIRIMER
Kayıt Tarihi : 3.6.2025 18:15:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!