Nefes-i Ateş Şiiri - Kemter Abdal

Bir zil sesi düştü gönül ocağına
Kıvılcım oldu kirpiklerimde
Yandı cümle harf-i sûret
Hakikatin közü düştü dilime.

Ateşe adım attım pervane niyet
Dumanım göğe mühür basar oldu
Yanmak dediğin kendini bilmektir
Külümde doğan güneşe selâm oldu.

Alın terim tuz, gözyaşım ekmek
Alev sofrasında lokma oldu
Her yanış bir nefes-i Hünkâr’dır
Sırrı çiğneyen cana hikmet oldu.

Deli Dumrul’un köprüsünden geçtim
Kollarımda çifte kanat yerine
Kendi gölgemle kucaklaştım
Yüreğimdeki ateşten ibret oldu.

Semah döner ateş böcekleri şimdi
Kızılırmak’ın kıyısında
Her kıvılcım bir ereni taşır
Kandilde sönmeyen mihman oldu.

Saklıdır sırça kadehte közüm
İçene aşk şerbeti sunar
Yanmaktan korkan eşiği geçemez
Ateşin rahminden doğdum diye haykırır.