Nefes Hakkı Şiiri - Hatice Güzen

Bırakın, nefes alalım-
bir kuşun kanadına gizlenmiş sabırla
süzülsün içimize dünya.
Şu azalan mavilikte,
bir tek söze muhtaç gökyüzü,
bir tek susuşla iyileşmek ister.

Koylara demir atalım,
görmediğimiz renklerin sesini duyalım.
Şelaleler kalbimizi yıkasın,
ırmaklar, biz unutsak da
bildirsin yeryüzüne
insanın hâlâ sevgiyle anılabileceğini.

Çiçekler-
açmayı unutmamışken,
biz neden unuttuk sevmeyi?
Kuşlar her sabah
yeniden yazarken ezberimizi
karartmayın içimizdeki ilkbaharı.

Geçim derdiyle susturmayın kalbimizi.
Bir dize düşsün dudaklarımıza
aşka, umuda, insanca bir yaşama dair.
Bir yudum huzurda
koca bir ömrün yankısı var-
bunu görmezden gelmeyin.

Bırakın,
hayat renklerini kuşanıp gelsin üstümüze.
Bazen bir kiraz ağacı
daha çok direnir ölüme
bir şairin gözyaşından.

Dünya-
bir kadının kalbinde
yeniden kurulabilir,
göklerin, denizlerin,
bütün evrenin ritmiyle birleşir.
Her kırılgan duygunun
gölgesinde büyüyen umut,
yeniden doğar.

Hatice GÜZEN