Nefes Şiiri - Canan Özanaç

("Yasamak direnmektir" diyordu şair , haklıymış)

NEFES

Hani böyle sabah yürüyüşünden dönerken,
Taze ekmek kokusu burnunun direğinin sızlatır ya
Özlem gibi ....
Şair bir ceket içine sığınır hayallerim Dudağımın kıvrımındaki gamzem kabre dönüşür.
Ve hiç bir bahar ıslanmaz göz pınarlarımda
Ve hiç bir kış üşümez umudun koynunda...
Ben o umudun ışığına tutundum
Saçlarından asıldım vefanın
Başımda tek bir tel saç kalmamıştı üstelik
Vefalı dostlarımın dualarına sığındım
Duanın gücüyle hayata tutuldum

Aklımda bir ağlamak vardı,
Sustum
Savaşın tam ortasındaydım
Hıçkırığın
Çığlığın
Haksızlığın
Sağa dönsem uçurum
Sola dönsem pusu
Ardım karanlık
Önümde kör kuyu,
Gözlerim bağlı üstelik
Dev aynasına bakan bir cüceyken
Ben umudun ışığına tutundum
Yasamak ağrısı o kadar ağırken
Küfesini bir de bu ağırlıkla dolduran bir hamaldım
Taşıdım yükümü, taşırım da gocunmadan
Çünkü ben
Yani ben
Bir de ben
Hani şu ben
"Hayattir bu genç bayan" diyen
Ve dediklerinin altını kırmızıyla çizen
Bir de pırlanta gibi evlatların anası
Bir de vefalı dostların sırdaşı
Yaşama borcu olan ben
Atlasa libasa sırt çeviren
Ve dahi ayı şahit eyleyen
Şahit ol ey ay diyen,
Bir kez daha şahit ol
Mısra mısra yaşıyorum
Nefes nefese direniyorum

c.özanaç