Neden Sadece Bir Kişiye Yer Yok Kalbinde?

Bazen düşünüyorum…
Acaba gerçekten bilsen miydin içimdeki sevgiyi, yoksa sadece iyi gelmek miydim sana?

Ben seni bir boşluğu doldurmak için değil, hayatıma anlam katmak için sevdim.
Gülüşünü ezberledim, sesini sükûnet bildim, varlığını huzura çevirdim.
Ve sen…
Belki farkında bile olmadan, beni en çok ben olduğum hâlimle kırdın.

Yanındaki kişiyi sevmediğini bile bile yanında durman canımı acıttı.
Benimle aynı cümleye konulmayan, adı geçmeyen birinin sana bu kadar yakın olması…
Bir nevi yok sayılmak gibiydi.

Ben sustum.
Çünkü sevgi bazen susmaktır.
Ama içimde çok şey söyledim sana;
“Bak ben buradayım,
Seçmesen de, sevmesen de,
Senin iyiliğin için dua eden bir kalp var burada.”
Ama bu kalp de yorulurmuş.
İnsan bazen sadece sevilmek istermiş, sadece içten bir “ben de seni” duymak istermiş…

Ben sana yük olmadım hiç.
Senin ağırlığını bile sevgiyle taşıdım omuzlarımda.
Ama insan, sevilmediği yerde kendi ağırlığını bile taşımakta zorlanıyor bir yerden sonra…

Ne küskünüm sana, ne öfkeliyim…
Ama çok içim acıyor.
Çünkü ben senin yarana merhem oldum, sen başkasının gülüşüne koşarken ben seni iyileştirmeye çalıştım.

Şimdi sadece şunu bil istiyorum:
Ben seni kalbimle sevdim, hakkıyla…
Ve bu kalp bir gün kabullenirse yokluğunu,
İnan bana, bir daha dönüp bakmaz aynı yerden geçen hiçbir adama.
Çünkü ben o yolda bir kez yürüdüm,
Adını ezberleyerek,
Kendimi unutarak.