🖤 Ne Zaman Çöker Bu Düzen
Of dostum, of! Nereden başlasam ki,
Bu kadar yozlaşmayı nasıl anlatsam ki?
Ne ahlak kaldı ne de hatırı bilen,
Ne zaman çöker bu şerefsiz düzen?
Yahu gardaş, kimle iki laf etsek,
Hemen malından, mülkünden bahsediyor.
Hepsi filozof olmuş, bilimden bahsediyor,
Ne zaman çöker bu cehalet düzen?
Prensler, prensesler yetiştirdik kendi elimizle,
Saraylar, saltanatlar verdik, yarıştık birbirimizle.
Oda kapısı çalar olduk kendi evimizde,
Ne zaman çöker bu sefalet düzen?
Söz söyleme bunlara, dilleri var kürek gibi,
Dev aynasında görüyorlar, bükülmez bilek gibi.
Bizim nasihatimiz bunlara, Mevla'ya dilek gibi,
Ne zaman çöker bu rezalet düzen?
Sandım bir ara biz çocuk, bunlar ana baba,
Dillerinde kemik yok, her şeyleri kaba saba.
Gayretim yok artık, "He," diyorum, boşa çaba,
Ne zaman çöker bu kefalet düzen?
VI. (Kalemsiz Şair'in Mahlasının Geçtiği Son
Ne zaman biter bu gaddarlık, ne zaman bu tasa?
Ne zaman silinir suratımızdan bu kasvetli yasa?
Göğsümüzde dinmeyen bir sızı, bitmeyen bir yara,
Bu yükü omuzlar o Kalemsiz Şair, bekler düzenin çöküşünü elbet bir ara.
Kayıt Tarihi : 17.11.2025 21:26:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.




Prensler, prensesler yetiştirdik kendi elimizle,
Saraylar, saltanatlar verdik, yarıştık birbirimizle.
Oda kapısı çalar olduk kendi evimizde,
Ne zaman çöker bu sefalet düzen?
çok iyi...
ve öyleyse sizlerde duyun ulan,
müstafiyim artık bu,
hayata pantolonun paçasından bakan magandaların,
ve akşam sofrasına bir arada oturamayan
aileliği kütükte kalmışların ve
aşkını vatanı bilmeyen,
gözdelik ve ikbal peşindeki
dilberlerin davasından,
ah;
TÜM YORUMLAR (1)