Ne yorgunluk ne hüzün Şiiri - Murat Ülkü

Ne yorgunluk ne hüzün, tariften kaçan bir his,
Gözümde biriken yaş, ne fırtına ne bir yudum su.
Sahi, gençlik nerede? O pervasız, deli coşku?
Dokunsalar ağlarım, sebepsiz, sessiz bir boşluk.
Bir ağırlık kalbimde; adı yok, dilsiz ve kifayetsiz.
​
​Cam kırığı gibi ruhum, her nefeste batar sanki,
Bir gölge düşmüş ömrün en parlak sayfasına.
İhtiyarlık mı gelen, yoksa ruhum yas mı tutar?
Her anı bir çentikmiş, her gülüş bir hüsrana.
Biriken onca keder, omuzlarımda dünya var.
​
​Geriye dönmek ister aklım o ilk bahara,
Lakin her adım ağır, her nefes borçlu gibi.
Ruh yorgun, beden bitkin, sarılmış bir zarara,
Neden bu yabancılık, bu ıssızlık, bu melal?
Yaşamak denen nehir, yatağını mı şaşırdı?
​
​Susmak istiyor dilim, kelimeler dökülmez,
Ama gözler konuşur, binlerce dert yanarak.
Bu derin iç çekişler, inan ki hiç bitmez.
Bir tek şiir anlar, o anlamsızlığı yazarak.
Şimdi yorgun düşmüşüm, sahi, neden bu hâl?
​
​Gözlerim nemli bir sabah, dokunsan sel olacak,
Ruhumda biriken kış, ne yapsam erimeyecek.
Bilir misin, insana en ağır gelen de ıslık
Çalan yalnızlık değil, içten gelen o neden.
Ne ihtiyar ne genç, sadece yaşamaktan yorgunum.
​
​Zaman bir nehir değil, bir duvar sanki önümde,
Yıllar sadece sayı, anlamı kalmamış hiçbir şeyin.
Ne tuhaf, insan bazen, kaybolur kendi gününde,
Beklediğim ne kaldı? Sonu belli bir tabip gibi.
Sadece susmak isterim, huzur bulurum belki.
​
​Gönlümün haritasında fırtınanın izi var belli ki,
Gençliğim, aceleyle terk etmiş bir misafir.
Bu tuhaf huzursuzluk, ne bir dert ne de bir tilki,
Korku değil bu, yılgınlık, bir sonu kabulleniş.
Ah, omuzlarımdaki yük, görünmez bir dağ gibi.
​
​Her şey tam yerli yerinde; güneş, dünya, gökyüzü,
Fakat ben, kayıp bir anahtar gibi bir köşede.
Gözümdeki o nemin, o tarifsiz melalin özü,
Belli ki birikmiş, yıllarca içimde, sadece.
Bir nedeni yok, evet, nedeni yok bu çöküşün.
​
​Şimdi o sessizlikte, kalp nihayet öğrendi sırrı,
Ne geçmişin hayali ne de geleceğin telaşı.
Yorgunluk, sadece ruhun, bu dünyaya sığmayışı,
Ne yaşlılık ne hüzün; bu, gerçeğin ta kendisi.
Ve en büyük cevap bu: Nedensiz kabulleniş.