Ne tamamen gittik,
ne de olduğu gibi kalabildik.
Hayat, bizi ne tam bir sonla bitirdi
ne de baştan başlamamıza izin verdi.
Bir şeylerin ucunda sallandık çoğu zaman;
söylenmemiş sözlerin,
tamamlanmamış cümlelerin eşiğinde.
Ama yine .....
Eksik kalma korkusuyla değil,
var olma cesaretiyle.
Ne başkalarının hikâyesinde figüran olduk,
ne de kendi hikâyemizin kahramanı tam anlamıyla.
Sadece "olduğumuz kadar" yettik hayata,
ve "olmadığımız kadar" kabul ettik kendimizi.
Belki de mesele zaten bu…
Ne bir şey olmaya çalışmak,
ne de eksik kalmaktan korkmak.
Mesele, her halimizle "biz" olabilmek.
Yarım sanılan yerlerde bile,
tam olabilmek içimizde...
Mercan Demir
2.9.25
Kayıt Tarihi : 16.9.2025 13:45:00





© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!