Ne ozlemin ne sevgin Şiiri - Mesut Başar

Ne özlemin yordu ne sevgin

Ne özlemin yordu beni,
ne de sevgin
ikisi de aynı odada susup kaldı zaten.

Bir bardak suyun gölgesinde,
seninle yan yana otururken
daha çok susadım ben.

Sevgi dediğin,
yol ortasında unutulmuş bir bavul gibi
herkes bakıyor, kimse sahip çıkmıyor.

Özleminse,
sanki kiraladığın bir ev:
anahtarını hiç vermediğinn
ama kapısında beklettiğin,

Seninle en çok,
susarken kavga ettim.
Sözcüklerin bittiği yerde
bakışların da hep ödünçtü.

Şimdi anlıyorum,
yorgun değilim aslında;
sadece yanlış bir yerde
fazla beklemişim.

Ve işte…
Ne özlemin yordu beni,
ne sevgin
ikisi de
senin kadar eksikti.