Ne Olurdu Şiiri - Nedim Saatcioğlu

Gözlerini düşünmek...
Bir çölün kıyısında
yakamozları seyretmek gibi bir şeydi...
veya kutupta güneşi görmek gibi...
Bir o kadar serin ve bir o kadar sıcak
ama bana hep uzak

Her şey bu kadar yakınken ellerime
ve aşka dair her şey karşımda dururken
Seni kaybetmek korkusuydu aslında yüreğimin telaşı
Yitirmişliğin verdiği eziklik
titreyen dudaklarımda çırpınan kelimelerde saklıydı

Ben her şeyi göze almıştım
Ne güneş istiyordum dünyama
ne de parlayan bir yıldız
Keşke...keşke beni aşk denen bu ıssız yolda
bırakmasaydın pusulasız

Ben en koyu yalnızlığımı
Bir gece bir okyanus güvertesinde
avuçlarına bıraktığımı sanmıştım
Şu an tonlarca hasret yüklü olarak onu geri alıyorum
Ve kadehimi vazgeçilmezime...
yalnızlığıma kaldırıyorum...

Şimdi bütün renkler solgun
düşlerse bir o kadar faydasız
Çıkışı olmayan bir labirentte
Yorgun yollar bile uzamakta kararsız

Oysa duygularım müebbedin firarisiydi
Arzularım yasakların delisi
Bana baktığın an
Asi dağların kalın eşkıyası bakışlarım
bir kar tanesi gibi erirdi
Yüreğimdeki her düğüm bakışınla çözülürdü
Senin gözlerinde hayat hep yeşile bürünürdü
ve bölünürdü uykularım
seni başka kolda gördüğüm zaman
Ağlardım yatağımda gözlerimi açmadan...

Yanında buharlaşan bir suydu göz yaşlarım
Tek sözünle yıkılırdı en heybetli dağlarım
Sen varsan ben vardım...
Sen yoksan ben kardım...
Sen tamdın ben yarım...
Gittin parçalandım..
gittin yağmalandım...
gittin bir başıma kalakaldım

Senden...senden istediğim çok şey değildi aslında
Ne olurdu...ne olurdu asmasaydın umutlarımı
bir çölün ortasında ıssız bir darağacına
ne olurdu...ne olurdu...ne olurdu...