Ne Minnetim Var İdi Benim

Kavrulup giderdim, kendi yağımda,
Ele ne minnetim, var idi benim.
Kartallar uçardı, gönül dağımda,
Yele ne minnetim, var idi benim.

Cahil konuşmasın, dinlesin sussun,
İsterse zehrini, üstüme kussun,
Duyanlar değil ha! gören konuşsun,
Hele ne minnetim, var idi benim.

Yürüdüm aşk ile, dergaha vardım,
Ne imdat diledim, nede bir yardım,
Gel deseydi, kanatlanır, uçardım,
Yola ne minnetim, var idi benim.

Bilirim kendimi, değilim hadsiz,
Ölmeyip ne yapsın, ben gibi bahtsız,
Severdim Leylayı, kayıtsız şartsız,
Çöle ne minnetim, var idi benim.

İsterse darılsın, Abdullah Çatlı,
Düşlerim var idi, gümüş kanatlı,
Kaç zehir karıldı, bahtımda tatlı,
Bala ne minnetim, var idi benim.

Ahirde doğardım, zahirde vardım,
Yağmurda bir damla, ateşte nardım,
Denizde çürürdüm, közde yanardım,
Sala ne minnetim, var idi benim.

Elbette var oldum, geldim ezelden,
Harmanlar savundum, yaprak gazelden,
Cefayı tattım ben, bin bir güzelden,
Güle ne minnetim, var idi benim.

İstemem zenginlik, verseler höyük,
Zaten dünya malı, değil midir yük?
Develer bilirim, atından büyük,
File ne minnetim, var idi benim.

Dağlarında gülü, dalında gül var,
Her çiçekte yeşil, gülünde al var,
Durma Kahıroğlan, Allaha yalvar,
Kula ne minnetim, var idi benim.