Ne idim ne oldum Şiiri - Serdar Yusuf

Ne İdim, Ne Oldum

Kutsal topraktan geldim, taş oldum.
Ateşin kucağında eridim, balçık oldum.
Sazda bir tel idim, mızrapla titredim...
Bir bahar gülüşüyken,
Hazanla solan bir yaprak oldum.
Seraptım... Gözlerde kurudum.
Ne idim, ne oldum?

Bir hiçtin bende,
Bir deniz oldun.
Gözyaşlarımın her damlasına
Bir bulut oldun.
Ben kırık bir dua,
Sen içimde tutuşan cevaptın.
Şiirime dize,
Gülüşüme renk oldun.
Sen bende ne idin,
Ne oldun?

Ah’la anarım adını.
Her satırda fısıldarım seni.
Sabırla susarım sana,
Her gülüşüne baktığımda...

Feleğe isyan eder her sözüm,
Seni benden çalan yıllarda.
Kaybolsun adımların
Boş sokaklarda...
Ben zamanın içinde,
Ne idim,
Ne oldum?

Gece — geçimsiz bir vakit.
Ruhum, mapus bir odada.
Sevdam, zincirli duvarlar ardında.
Ruhum geceye firar eder;
Geçmişe,
Anılara küskün yüreğim...
Ve ben,
Sen oldum — ruhumda, her solukta.
Kırık bir yankı...
Sonsuzlukta.