Ne Güzelsin Mevlam Sen Şiiri - Adem Gült ...

Karanlıkla, Dünya bir nura büründü,
Sanki Cennetten elbiseler giyindi,
Bütün kötüler inlerindedir şimdi,
Karanlıklarla, ne güzelsin Mevla’m sen.

Gündüzün seni bana unuttururlar,
Bu güzel gönlüme gelip de vururlar,
Ne seni anarlar, ne rahat dururlar,
Karanlıklarla, ne güzelsin Mevla’m sen.

Bu gecelerin, hep beni benden eder,
Cennet onun yanında, nasıl bir değer,
Senin her şeyinde nurun varmış meğer,
Gecelerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.

Senin için rüyalara, aşka daldım.
Abdestimi alıp, namazımı kıldım,
O cennet hırkamı, kuşanıp da giydim,
Gecelerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.

Tükendi geceler, sabaha dönüştü,
İçime aşkın kendisi, koru düştü,
Kuşlar, yuvasından kalkıp da ötüştü,
Seher vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Aşıkların olurlar, senin farkında,
Nurun var onların gönlünde, aklında,
Anarlar seni, gece gündüz vaktinde,
Sabah vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Bir başka olur, şu güneşin doğması,
Şöyle, saatin yedi sekiz olması,
Aşkıma aşk katar, dozu on arası,
Kuşluk vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Gelir namaz vakti, ezanlar okunur,
Mevla’mın aşkı, yüreğime dokunur,
Kaplar Âlemi ilahi bir seda nur,
Öğle vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Gün ortası, onikiden bire doğru,
Birazdan, sonra üç dört ikindi oldu,
Güneş akşama gider, etkisi soldu,
İkindi vakti, ne güzelsin Mevla’m sen.

Şimdi döndü gökyüzü kızıla, ala,
İlham gelir Hakk’ı seven âşıklara,
Gark olurlar onlar hep âşk ile nura,
Akşam vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Seni buldum ben gündüzle gecelerde,
Övdüm adını şiirle hecelerde,
Nurun var senin alçakta yücelerde,
Yatsı vaktinde, ne güzelsin Mevla’m sen.

Geceler döne döne olur mevsimler,
Düşer toprağa tohum, biter ekinler,
Yeşerir, her dalı gül olur dikenler,
Nisan ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Hep bitkiler birbiri ile yarışır,
Elverip dağlar birbirine kavuşur,
Allar pembeler iç içine karışır,
Mayıs ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Biter mayıs, haziran gelir peşinden,
Görünmez topraklar yemyeşil ekinden,
Sorgu sual olmaz, hiç senin işinden,
Haziran ayı, ne güzelsin Mevla’m sen.

Bütün bitkiler şimdi olgunlaştılar,
Her tarafa, rızık olup da taştılar,
Bütün canlılar, şimdi yiyip doydular,
Temmuz ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Doyurursun verirsin de anlamazlar,
Kullara ibrettir, ölümle mezarlar,
Onlarsa şükretmez hâlâ da azarlar,
Ağustos ayı, ne güzelsin Mevla’m sen.

Eylül ayı doğum yapmış koyun gibi,
Her şeyinde bir hikmet var adın gibi,
Kulların da gelse sana, senin gibi,
Eylül ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Oruçlu gibi, sanki toprakla dağlar,
Öyle bir nurlaştı ki bahçeler bağlar,
Sıra sıra dolanıp gidiyor aylar,
Ekim ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Soğuk eser kasım ayının yelleri,
Bir duman kaplar tepeleri köyleri,
Namaza durur bizim elin beyleri,
Kasım ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Sarardı yapraklar, dönüştü gazele,
Bu kaçıncı yaprak, kaçıncı tez hele,
Kasım bitti de şimdi aralık gele,
Aralık ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Aşkın her ayda, günde başka oluyor,
Bak şu koca dünya, boşlukta dönüyor,
Güneş vurdu, kara ısındı, eriyor,
Ocak ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Kar yağınca, her taraf olur bembeyaz,
Kulların, istirahat ederler biraz,
Yine dolanıp da gelir ilkbahar yaz,
Şubat ayında, ne güzelsin Mevla’m sen.

Aşkın her mevsimde, ayrı ayrı başka,
Nurun var hep tipide, poyrazda, kışta,
İlkbaharda, sonbaharda, martta, yazda,
Mevsimlerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.

Dünya döndükçe, benim aşkım da döner,
Yarattığın her şeyde vardır bir hüner,
Birer birer geçip de, yıl olur günler,
Senelerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.

Mevla’m yaşadıkça ben seni aradım,
Hikmetlerine bakıp bakıp ağladım,
Her şeyinde ben seni bildim, anladım.
Hikmetlerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.

Bakıp bakıp dururum yere, engine,
Düşer bu gönlüm Mevla’sının derdine,
Sızlanıp da durur, hep kendi kendine,
Varlıklarınla, ne güzelsin Mevla’m sen.

Seni çok anar, söyler kulun Gültekin,
Onun kalbinde, senin aşkın çok derin,
Her yanı nur dolu, bu göklerin, yerin,
Alemlerinle, ne güzelsin Mevla’m sen.