Ne ev yıkıldı, ne hikayemiz bitti....

Kalbim terk edilmiş bir ev gibi,
Yıkık dökük ve buz gibi soğuk.
Pencerelerinden ayaz sızıyor,
Her köşesinde sensizliğin nemi.
Tozlu raflarda küflü anılar birikmiş,
Her biri birer izbe, sessiz ve loş.
Duvarlarda kahkahalarımız yankılanırdı,
Şimdiyse hıçkırıkların uğultusu var.

Kilitler kırık, kapıları ardına dek açık,
Rüzgar eser içeride acımasızca.
Sana açılan her bir oda,
Şimdi anıların gömüldüğü bir mezar.
Güneş girmez oldu içeri artık,
Perdeler çekik, umutlar sönük.
Bir zamanlar hayat doluydu bu ev,
Şimdi ölüm kokan bir harabe.

Zaman durdu sanki içeride,
Saatler akrepsiz, yelkovansız.
Her geçen gün daha da çöküyor,
Toprak kokusu sinmiş her yere.
Ne bir misafir gelir, ne bir ses,
Sadece hüzünlü bir yankı kalır.
Yalnızlık örümcek ağı gibi sarmış,
Kurtulmak imkansız bu esaretten.

Anılar bir kabus şimdi,
Uykularımda bile peşimi bırakmaz.
Keşke hiç tanımasaydım seni,
Bu kadar derin bir iz bırakmazdın.
Yine de arar gözlerim gözlerini,
Karanlıkta kaybolan bir gölge gibi.
Bu evin laneti de sensin,
Gittin ve her şeyi yaktın yıktın.

Belki bir gün bir el uzanır,
Bu yıkıntıları temelden onarmaya.
Ama ben bilirim ki,
Bu kalp bir daha eskisi gibi olmaz.
Soğuktur, karanlıktır ve derindir,
Taşıdığı acılarla dolu bir dehlizdir.
Bu ev senden gayrısına yuva olmaz,
Sadece sessiz karanlık bir mezar olur....

Ve ben şimdi bu yıkık evin içindeyim,
İçimdeki acıların ortasında dikiliyim.
Artık ne bir heves ne bir umut var,
Ne de yine duyulacak bir adım sesi.
Sadece sensizliğin o ağır, o boğucu sessizliği,
Kalan son rüzgar esintisiyle dağılan bir hüzün.
Bu ev yıkılmadı, ve de hikayesi bitmedi
Benimle senin, bizim hikayemiz gibi...