Nazur Şiiri - Yusuf Şeker

Nazur

Varlığın aynası yokluk olunca,
Ay, karanlık geceye nazur oluyor.
Yıldız mum misali sönük yanınca,
Ay, karanlık geceye nazur oluyor.

Gül serilen yolda diken görünmez,
Üzerinde yürürsün, acı bilinmez.
Yazılır kaderler, levhten silinmez,
Ay, gece kaleme nazur oluyor.

Adanmış bir ömür su gibi akar,
Yaş kemale erer, geçmişe dalar.
Mevsimler değişir, sararan kopar,
Ay, toprağa düşene nazur oluyor.

Gam yükünü sırta sarıp yatınca,
Dertlinin derdini dertli sorunca,
Sır olmadan sırdaşını bulunca,
Can, yaşlı bedene nazur oluyor.

Gönül yorgun düşüp suskun kalınca,
Hakikatin sesi içten gelince,
Bir ömür hesabı defter açınca,
Ay, sır dolu yüze nazur oluyor.

Zaman, ince ince dokur alnına,
Her çizgi bir ömrün sessiz tanığına.
Ölüm, bir vuslattır can yanına,
Ay, ecel vaktine nazur oluyor.

Sevda yürekte köz olup yanınca,
Sabır, dilsiz dua gibi kalınca,
Bir bakış, bin yıllık hâl olunca,
Ay, sabrın dileğe nazur oluyor.

Rüzgâr dönerken solgun yaprağa,
Bir damla düşerken kuru toprağa,
Her can, yolculukta bir durağa,
Ay, yolcu izine nazur oluyor.

yusuf şeker