Nazlıya Şiiri - Nazmi Toktamış

Bazen bir çift göz, insanın içini görür. Öyle derin, öyle sıcak bakar ki, dünyadaki bütün kelimeler susar, sadece o gözlerin anlattıkları kalır geriye. Senin kahverengi gözlerin de öyle… Bir sonbaharın en güzel tonlarını barındırıyor içinde; biraz hüzün, biraz huzur, ama en çok da aşk…

Ve saçların… Sarının en güzel hâli. Sanki güneş, seninle parlamayı öğrenmiş. Saçların savruldukça rüzgâr bile kıskanıyor özgürlüğünü, en çok da sana dokunduğu anları… Çünkü biliyor ki, bir insana yakışan güzelliğin en saf hâli sende saklı.

Sen sadece güzel değilsin, sen özelsin. Öylesine bir kalbin var ki, dünya biraz da senin iyiliğinle ayakta duruyor gibi. Gülüşün, en karanlık gecelere doğan bir ay ışığı gibi. Sesin, rüzgârın en huzurlu melodisi… Ve varlığın, bu dünyaya gönderilmiş bir armağan.

Senin için yazılan her kelime eksik kalacak, çünkü sen anlatılmazsın, sadece yaşanırsın. Ama yine de bilmeni isterim: Dünyada kaç mevsim geçerse geçsin, kaç yıl eskirse eskisin, sen hep en güzel baharın adı olarak kalacaksın…

Çünkü sen Nazlı’sın. Ve seni sevmek, bir ömre bedel…