Nazdar Şiiri - Tunay Bozyiğit Seyduna

nazdar

ağızdan taşan bir gülüştü tek düşü
kocaman elleri ve elleri irisi gözleri
küçük çenesinin yüreciğinde ki gamzesiyle
ki o gamze ancak bu gülüşte güne çıkardı
bakanın gözlerine çiçek açardı
bide tomurcuk gül dudakları açılmak için öpülmeye değil de
koklanmayı bakardı..
bir gün ağlamaya geldi ve gözleri kan kızılı oluncaya dek ağladı
daha yirmisindeydi
niye yakışmıyorum bir sevdaya yüreğimin şairi dedi
ayrılıktan çıkıp ta gelmişti yüzü yatak dağınıklığıydı
o yaşın güzelliğiyle dünyanın sonuna geldiğini sandıydı
oysa daha bu hayatın başlangıç acısıydı sevdasında
göreceği ne acılar vardı bekleyen, sırasında
dilim ancak şöyle döne bildi ağzım içinde…
nasılda yakışırsın bir sevdaya onun ikliminde çiçek açmaya
sevdana nasılda düşülür yağmurca.sorgusuz sualsizce..
bahar toprağı sevdana,ey ilk baharın imkanlısı..
farkında ol yaratma gücünün, yüreğinin zemheri sağlamlığının.
gençlik kendi başına bile güzellik diriliktir unutma hele de diriltmektir.
darmadağınık denizi bile dinginleştirmektir gençlik..
anlamak için inanmaktır nazdar
gözlerinde ki yüreğin her yaşa döndükçe
tanrıya şirk koşuyor ağlama
gençliğinin imkanlarına sabırla devam et
göreceksin meyvelerini, yıkılma
dik dur acını anlınla karşıla ayakta günce,güneşçe
ki;acı öyle daha onurlu büyütür insanı
sözüm güneştir solumun gümüş dağından doğar
dilimi ateşe verir
ve taşıma onurunu bağışlar ağzım ocağına
sözüm sanadır dilimin yettiği kadar
yürek cam gibi saydam ve onurludur düşerse kırılır bilirim
yüreğim acına düştü kırılmaya ey nazdar
ne yazık ki yürek şairine düşen pay bu kadar dar
derinlemesine yaşamaktan korkma acını hayat kadar
hiçbir acı hayattan daha beter değildir o kadar
şafaklarda yeni sevdaların muştusu saklı gençliğine nazdar
ömrüne yetecek ve yitecek sevdalardan çok var
evine git de zıbar
gece görünen aydınlığım yoluna ışık tutan
bir itin bir deriyi sürüklediği gibi
hayatı sürüklemiyorsun ben gibi
yüreğin olsun gülüşün..
hadi taşır ağzından gülüşünü nazdar...