Naz Şiiri - Nalân Yıldız

Hayat emdiğim sütü geri çekiyor gibi damarlarımdan
Gözlerim penceremle aynı hızla boşalıyor,
Yokluğun ruhumda koca bir yara
Dünya çekiliyor gibi ayaklarımdan.
Felçli bir ağırlık oturuyor yüreğimde
Sen gittin, o kalıcı anlaşılan.
Çok özledim
Ve sadece üç aydır yoksun.
Götürüldün
Geride sensiz yaşanacak anlar kaldı.
Söylüyorum inanmıyorlar
Artık günlerin nabzı atmıyor.
Suluyorum, sarısabrın yaşıyor
Hatta bahara hazırlandı.
Ben sensizliğinde kuruyorum
Sessizliğinde soluyorum.
Sesini kaydetmeliydim
Sensiz sessizliklerimin üstüne.
Dinledikçe beslenirdim yeniden
Konuşmayı hatırlardım belki
Belki yeniden gülmeyi
Hayata karşı “tey tey, hey hey! ” diye bir türkü tutturmayı
Başarabilirdim kimbilir...
Dün, bahçede parçalanmış kanatlarını gördüğüm
Güvercin enkazı gibiyim.
Artık uçamam...
O günden beri kaşkolunu kollarınmış gibi boynuma doluyorum
Artık hava ısınmış, “üşüyor musun? ” diyorlar
“İçim üşüyor” diyorum
Artık kaşkolunu da çıkarmalıyım
Bir fular bulurum boynum için
Kokunu hangisi en iyi gizlemişse...
Uzun süre yüzüklerini parmaklarıma taktım
Ve senin elinmiş gibi saçlarımı okşadım
Kendimi bile kandıramadım.
Bugün kırmızı kazağını giydim
Üstümde yeniden karardı
Önceki gün babamın doğumgünüydü hatırlamadım
Ama hep istediğin gibi duruyorum sırtım dik,
Karnımı içeri çekiyorum, başım yukarda
Yalnızca yürümeyi unuttum.
Bu defa da yardım edebilsen keşke,
Düştüğümde tutabilsem ellerimi
Acım azalırdı
Yoksa yeniden emeklemeye razıyım
Düşlerinin gölgesinde
Başımı göğsüne koyup ağlayabilsem o da olur
Olmazsa...
Yine de sen benim için endişelenme anne
Her zamanki gibi yalnız sana nazlanabiliyorum işte...