Ağaç,
ufuklara kazınmış en sessiz cümledir.
Rüzgâr,
o cümleyi okur;
bir kırlangıç
dalın ucuna nokta koyar.
Toprak,
bütün harfleri saklayan defter.
Yağmur,
o deftere düşen mürekkep damlası.
Güneş,
sayfanın kenarında sarı bir işaret.
Ve insan…
doğayı okumak istemeyen,
meraksız bir çocuk.
Kayıt Tarihi : 30.8.2025 16:23:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!