Nasılsın? Şiiri - Murat Ülkü

Nasılım, kaybolmuş gibi hani sokakta kalmış gibi,
Gecenin üşüyen nefesi omuzlarıma sinmiş gibi.
Susuyorum, nereye gittiğimi bilmeden yürüyorum,
Her adımda biraz daha derin bir boşluğa giriyorum.
​
​İçimde bir enkaz var, evin bir duvarı yıkılmış gibi,
Sırça bir fanusun ortasında, kırılgan ve yalnız.
Duvarı yıkılan evden arta kalan o kırık cam parçası,
Işığı kesiyor, yansıtmıyor artık hiçbir şeyi.
​
​Ama bak, iyiyim işte,
Yere çakılmış, zamana dayanmış,
Kaldırımda bir taş gibiyim işte.
Ne fırtına yerinden oynatır, ne sel sürükler beni,
Soğuk, sert ve sessiz.
​
​Ne bir hıçkırık duyulur ne de bir titreme bende.
Üzerimden geçen her ayak izi, bilmez içimdeki fırtınayı.
Ama o taşın altında bir nem birikiyor usulca,
Geceleri göğe bakıp erimeyi bekleyen bir sızı.
​
​Sertliğim benim son sığınağım,
Sokaklarda kalmış hikayemi, dilim yok ki anlatayım.
Taşın direnci var şimdi avuçlarımda,
Taşın altında yatan o korkuyla nasıl iyiyim ben?
​
​Yardım mı? Belki de yardım, sadece görmekte.
Bu sert kabuğu değil, altında atan titrek kalbi.
Belki de yardım, bu kaybolmuş ruhun bir anlığına,
Kendini o kaldırımda bir taş değil, insan hissetmesinde.
​
​Bekleyiş bitti, artık su birikintisi olmayı reddediyorum,
Eriyen ruhumun yeniden bir ırmak gibi akmasını diliyorum.
O yıkıntıdan geriye kalan tek ve sağlam parçamda... kendimde.
Bu, sığınak, bu, yeni başlangıcın ilk ve zorlu kelimesi.
​
​Kendimi kandıran bu oyunun son sahnesinde,
Yine de seviyorum, en büyük yıkımım olan o anlamı.
Ve bu yolculuk şimdi başlıyor, kaldırımdan gökyüzüne doğru.