Nasıl Kırıldık Şiiri - Samira Samiranins ...

Nasıl Kırıldık

Kırıldım.
İnsan en çok sevdiğine kırılır, bilirim.
Aldım elime kalemi, yazdım:
nasıl kırıldık.

Gece, odanın içini sessizce doldurdu
Perde nefes almadi
Lamba sarı bir halka, tam kalbimin üstünde.
Sözlerin yerinde, cam tozu var dilimde.

Kırıldım.
İnsan en çok sevdiğine kırılır, bilirim.
Aldım elime kalemi, yazdım:
nasıl kırıldık.

Bir bardak kenarında ince bir çatlak büyüyor.
Avucuma değdi mi ürperiyorum.
Yürürken parkelerde gıcırdayan ses
sanki içimdeki kırığın sesi.

Aynaya bakıyorum.
Yüzüm değil, titreyen bakışım görünüyor.
Kirpiğimin ucunda asılı kalan o küçük yaş
aşağı düşmüyor, bende kalıyor.

Kırıldım.
İnsan en çok sevdiğine kırılır, bilirim.
Aldım elime kalemi, yazdım:
nasıl kırıldık.

Sofrada boş bir tabak, uzatılmamış bir tuzluk.

Senin ismin masada kalmış bir ekmek kırıntısı gibi
aniden boğazıma takılıyor.

Koridorda çocukluğumun ayak sesini duyar gibi oluyorum.
Kapının eşiğinde bekleyen o küçük gölge
Peşimde kalbime yürüyor
Birden üşüyorum, oysa oda sıcak.

Kırıldım.
İnsan en çok sevdiğine kırılır, bilirim.
Aldım elime kalemi, yazdım:
nasıl kırıldık.

Sesimi yükseltmiyorum.
Çünkü kırgınlığım , bağırınca dağılır.
Sessiz konuşuyorum.
Çünkü sessizlik, içimi dolduran girdap

Bir cümle var boğazımda,
yarım kalmış bir cümle gibi sertleşiyor.
Yutamıyorum, atamıyorum.
Sadece avucumun çizgilerine bakıyorum.

Eşyanın bile haberi var.
Kapı kolu soğumuş, perde ağır.
Saat zamanı saklıyor,
zaman, sanki koltuğun altına girmiş bir kedi gibi susuyor.

Kırıldım.
İnsan en çok sevdiğine kırılır, bilirim.
Aldım elime kalemi, yazdım:
nasıl kırıldık.

Dışarıdan ince bir ezan dokunuyor havaya.
Mahallenin kedisi pencereden içeri bakıyor.
Onun gözünde bile bir şey var
adını bilmediğim, bana benzeyen bir sızı.

Nefes alıp veriyorum, yavaşça
Usulca
Kırığımın yerini elimle yoklar gibi.
Elimi çektikçe yeniden sızlıyor
demek ki hâlâ bende, hâlâ sıcak.

Sonra kalemi bırakıyorum.
Çünkü bazı yaralar yazılınca değil
susunca toparlanır.
Yine de içimden ince bir çatlak sızıyor.

Kırıldım, evet.
Ama kalemim titrerken bile
kırığın üstünden susmayıöğreniyorum.
Ve sabah, masanın kenarında duran o küçük ışıltı
bana şunu fısıldıyor:
kaldığın yerden değil,
tam kırıldığın yerden büyü.