Nasıl Bu Hale Geldim? Şiiri - Halil Çandar

Kaçınılmaz olarak profesyonel bir yalancıya dönüştüm
Kim olduğumu bilmiyorum artık.
Beklentilerim yok,
Veda etmek zorunda kalacağım için çok üzülüyorum, İnsanın canının parçalarından ayrılması ne acı.
Hayatın anlamını göstereceği ümidiyle yapacaklarım için af diliyorum.
Şu anda duygularım keskinleşirken zihnim köreliyor
Umutsuzluk, beynime, bedenime en sevdiklerime zarar veriyor
Şimdi kaybetmek üzereyken değerini anladığım şeyler var.
Bir şeylerin düzelmeye başladığı an sanki heyecanla beklediğin bir şeyin sonunda yaşadığım sarsıntı ve hayal kırıklığı...
Geçmişi geri getirecek olamamanın çaresizliği
Sessiz kalıp alçalmak.
Dayanma gücünün ötesinde bir şeyler,
İnsanın utancı nereye ulaştığının göstergesi gibi bir şey
Yarının da yokluk olması haz mı veriyor sanıyorsunuz
Acı çekerek yok olmayı mı seçtim acaba?
Utanmanın bu kadar ağır olabileceği hiç mi aklıma gelmemişti.
Arzularım kendime değil en sevdiklerime zarar verdi en çok
Arzularım onlar için katlanılmaz kayıplara neden oldu
Kusmak istiyorum.

Kendime ait olmayan bir hayat yaşamak benimkisi
Mümkün mü acaba yeniden iyi biri olmak
Pişmanlıklar, korkular, kuşkular ve ne aradığını bilemeyiş,
Bir tutunamayış,
Karanlığa sürüklenmiş bir hayat,
Doğuştan gelen bir düşkünlük.
Yaptığımı görmeye mecburum ama.

Pek çok şeyin bambaşka olmasını isterdim.
Değişmeyen kaderim ve artık olmayacak geleceğim
Sevdiklerim için, suç işlemekten farksız bir bencillik,
Soğukkanlılıkla irdelemenmeyi hakediyorum artık.
Yalnız kendi gerçekleriyle yaşayan ben,
Başka insanların, sevdiceklerimin hayatına karışmaya hakkım olduğunu mu düşünüyordum…
Yazık ki ne yazık
Acı gelmemeli aslında, çünkü yaşayacak bir hayatım yok
Çırpınma, boş yere haykırma
Marifet teslim olmakta, içine kapanarak kendini koruma.
Tanrının bakışları senin üzerinde,
İhtirasların başka insanlardan geliyor sanma
öyle bayağı ki hareketlerin, tutkularının sonucu olarak görme,
Sömürdüğün duyguları düşün, ölünceye kadar unutma.