Nasihat Şiiri - Samira Samiraninsiiri

Kendime Dönen Yol”

Babam bir gün dedi ki:
“Kendinin en iyi arkadaşı olmalısın…”
O vakit çocukluğum,
dışarıdaki sesleri severdi,
oyun arkadaşlarını,
kapı zillerini,
karşı pencereden gelen kahkahaları.

Ama yıllar aktı.
Ve ben büyüdüm…
Kiminin gelişi gürültüydü,
gidişi çöküş.
Kiminin bakışı sıcak,
kalışı gölgeliydi.
Ve işte o zaman,
o cümle yeniden fısıldandı kulağıma
babamın sesinden,
zamanın kalbinden:
“Kendine dost ol, evlat…”

Ben de başladım içime doğru yürümeye.
Sırtımda kimsenin taşımadığı yüklerle,
ama yüreğimde artık sadece kendi adımlarımla.

Çünkü anladım:
Kendini dinlemeyen,
başkalarının sesinde kaybolur.
Kendine dost olmayan,
herkeste bir düşman arar.

Kendimle konuşmayı öğrendim.
İçimde bir masa kurdum —
kendimle baş başa çay içtim,
kendime sır verdim.
Kırıldığımda kendimle sustum,
sevindiğimde kendimle güldüm.
Kimseye anlatmadıklarımı
kendime söyledim.

Benliğimde bir bahçe açtım sonra.
Bir tarafında çocukluğum salıncak kurdu,
bir tarafında büyümüş hâlim tohum ekti.
Ne ektiğimi bilmeden suladım yüreğimi.
Ve zamanla anladım:
İnsanın kendi iç sesiyle barışması,
başka hiçbir sessizlikle kıyaslanamaz.

Dış dünya bazen pazar yeri,
gürültülü ve kalabalık.
Ama iç dünyan?
O bir orman…
Ve ancak orada yürürken
kim olduğunu unutmazsın.

Kendime sahip çıkmayı öğrendim.
Bazen en sevdiğim şarkıyı kendim söyledim,
bazen en iyi dermanı
kendi ellerimle sürdüm yüreğime.
Beni terk etmeyecek tek insanın
kendi gölgem olduğunu fark ettim.
Ve ilk defa…
Yalnızlık bana düşman değil,
bir misafir gibi geldi.
İçeri aldım.
İsmini sordum.
Ve o da dedi ki:
“Ben senin kendinim.”

Babam haklıydı.
İnsan kendiyle iyi geçinmeyi öğrenmedikçe
başka hiçbir sevgiye tutunamaz.

Çünkü en gerçek dostluk,
kendi kalbine verdiğin selamdır.
En kalıcı sevgi,
aynaya bakıp da gülümseyebilmektir.

Ve ben bugün,
dışarıdaki hiçbir ses susmasa da,
kendi içimde bir sessizlik bulabiliyorsam —
babamın öğrettiği yolda yürüyorum demektir.