Narh-ı Aşk Şiiri - Ümit Zeki Soyuduru

Söylesene, kim çeker bıraktığın dertleri?
Yoluna kurban oldum, kaç kurban daha gerek?
Birer birer güldürdün karşımda namertleri,
Yad ellerin bağından kırmızı gül dererek.

Bana bir kez gülmedin, yüz çevirdin daima,
Bitti lezzet-i güftar, her sözünde bir ima.
Özümde söz gibiydin, sanki şimdi kumkuma
Benliğimi tükettin, benliğe bürünerek.

Merhamet yok, insaf yok, senin sevgin ne biçim?
Sevda ırmaklarına dalıp, yok olmak suçum,
Sen bakma güldüğüme, her gün kan ağlar içim.
Kapandı çeşm-i dilim, cevrine yerinerek.

Söylesene farkın ne leyle-i süveydadan?
Hangi maşuk ziyanda, kemlik gördü sevdadan?
Ancak mürai korkar, elfazı hüveydadan.
Beni dil- hun eyledin, ben gibi görünerek.

Elbet bir gün bitecek, varsa rağbet ismime,
Belki bir haramzade el koyacak kesbime.
Ne ola ki bedeli can olmanın cismime?
Ömrümü heba ettim kapında sürünerek.

Maşuka söz söylenmez, Ümit’im haddini bil!
Sevgi öyle kutsal ki; âşığa zulüm değil.
Tüm masum sevdaların artık önünde eğil,
Vuslata ermek muhal yol bitmez erinerek.

Ankara – 01.03.2010