Nankör Yıllar Şiiri - Ahmet Eser

"Nankör Yıllar"
Yollar, yıllar…
İç içe geçip bir türlü ulaşamadığım bir kavuşma gibiydi.
Bir zamanlar sevdiklerimle yürüdüğüm bu yollar,
Şimdi yalnızlığın soğuk yüzünü taşıyor.
Her adımda bir hatıra, her köşede bir kayıp…
Yılların nankörlüğü, saçımdaki aklardan belli oluyor,
Her bir telinde bir sevda, bir kırık kalp.

Ve bir zamanlar bana Leyla olan kadın,
Şimdi sadece hayal…
Bir zamanlar gözlerimde parlayan,
O sıcak bakışlar şimdi buz gibi.
Hani Mecnun, nerde Leyla?
Hani o sevdanın can verdiği yürek?
Şimdi her şey unutulmuş, zamanla silinmiş.
İçimdeki aşk, bir avuç kül gibi savrulmuş.

Bir zamanlar sevdanın en derin hali,
Sonsuza kadar sürecek gibi başlayan o tutku,
Buzla kaplanmış bir kalpte son bulmuş.
Aşklar nankör, dedim bir gün…
Zaman, insanı siler, hatıralar yıpranır,
Geriye sadece bir boşluk kalır.
Ve o boşluğa düşen gözyaşı,
Bir zamanlar var olan sevdanın acısıdır.

Geceleri düşünürken seni,
Saçlarımdaki aklar daha da belirginleşir.
Zamanın getirdiği izler,
Bir hayatı yaşarken eksik kalan parçaları gösterir.
Ama ben…
Bir zamanlar sevdiğim kadına hala Leyla diyorum.
Ve seni arıyorum her gecede,
Yalnızca bir eski sevda gibi,
Yolların sonunda seni beklerken.