Namusun Namussuz Bekçileri

Sessizliğin bile sessiz olduğu gecelerden geliyordu kadın,
Alabildiğine karanlık sokak lambalarına inat,
Eridikce aydınlanan bir mum gibiydi.
Az önceydi ötede bir yerde,
Geceyle beraber zifirisini giymiş karanlığın,
Ve süzülüvermişti koynuna aşkın;
Tanrısal dokunuşlar sonrası sırılsıklamdı,
Tanrısal bakışlar sonrası utangaçtı,
Rahmınde saklayıp sakındığı kırılgan çocukluğu,
Avuçlarına ağlardı.
Dudak kıvrımında sakladığı şehvetin tortusu vardı biraz.
Sahi biz hiç sevişmedikmi senınle?
SAhi namussuzluk kimin namusuydu?
Ve biz şerefle sevişirken,
Şerefimize doğrultuan silahın, hangi yönde olmalıydı namlusu?