Namrun Yolları Şiiri - Gülhan Özkara

Ben yine yaşıyorum
Araba sürüyor, yayla geziyor,
Yürüyorum
Ovalardan zirvelere bir
İsyan gibi yaşıyorum
En son Namrun’a düştü yolum
Sen olursun diye
Et yedim su içtim sensiz
Sen kim bilir hangi sahilde
Kırıtarak yürüme talimindeydin
Yine yollar yol, yolcular yolcu
Köylü kadınlarla konuştum
Keşin suyunda
Damlarının başlarında gri
Çimentodan gibi görünen
Büyük tatlı kabaklarından
Hemen Köprünün yanında
Tenha köyler gezdim
Yol üstü bağlar geçtim
Genç, ekmeğini taştan çıkaran
Adamlar gördüm
Türk oğlu Türk
Evlerin içlerinde saklı
Tahta, kereste, kalas
Bunlar ormanı yok etmiyorlar
Seviyorlar hele has
Firuze bir nehir gibi Tarsus suyu
Bolkar’dan aşağı
Yemyeşil vadide akan Berdan çayı
Yamaç bahçeler gezdim
Elma yedim Darıpınar’da
Dokunur dokunmaz düşen
Sapı çürük elmalar
Ta vadinin altına
Yuvarlanıp düşüyordu
Geceleri herhalde elmalar
Üşüyordu
Aydos dağı duman
Medetsiz kar
Gönlümü yaylalarında yetirdiğin
Bir güle verdim
Başının karı Temmuz’da duman
İsmiyle müsemma
Gönül yangınlarımın devası
Bolkar
Sevgilime selam…

2003