Nakş- İ Kentler

NAKŞ- İ KENTLER
Uyaksız çağlarda,
Şirazesi dağılmış ruhların silinmez rengiyle yaşamaya
Bir serçe kuytusundan cebimize düşen
Kuş dili derlerdi.

Der-saadette sabah ezanlarına
Sandal ağacı tütsülü buhurlarıyla
Adaklı saçların dökülür,
Durma ayaklarınla bas kalbimin toprağına
Ey Emir- i Külal!
Gül ağacından asasına
Musa' nın soru imlerini takan hızır düşşe
Nakş-i bend' in gözleri büyür
Nakş- i kentlerin suretlerinde.

Parmaklarından sızan yaşlarıyla dolan hokkaya,
Yarının dünleri bugünlere
Şerh düş!
Sabahın güne düştüğü rüzgârla,
Ey muti!
Yeniden bir hayal şehrin surları
Homurdasın hortumuyla gürleyen geceye.
Sahralarda kurtlara yem olmuş kuşlarla
Ağlayalım çağın gudubetli baykuş bakışına.

Ve hiç unutmamak için adını
Sayılara giydirip sol göğsümün
Dört parmak altında
Durmadan çektiğim tespihi koparıp atsam
Ve desem ki, insan sevdiğinin adını
Vurur mu hiç sayıya.
Sonra dil- kard nasırları
Dil-şâd ateşiyle yakıp
Nâpak çehrelere tükürme vaktidir şimdi,
Hallac' a taş atarken dar ağacında sallanan dilinde
Gül bittiğini unuttuğun nicedir.

Hangi Bahiralı gözyaşlarının resmini çizebilirdi
Nakşedilmemiş sarayların kaburga kemiklerine.
Hangi minareler boğazına kılçık batan bir selasında
Hızlıca gidenleri çağırsalar gerisin geriye Getirebilirler mi.

Bu nalinlerin niye zili yok!
Karıncaları ayaklarının altında ezip
Toplu katliam ederlerken.
Oysa nakş-i olamayan kentlerde
Sapla saman birbirine tek göbekten bağlanır,
Kartalları bile yüksekten uçmaz bu kentlerin göğünde,
Aşk gözlerinden ağır ağır akıp,
Tarihin tahta tekerlerinin çukurlarında
Sakız gibi çiğnenerek toprağa
Şebnem ihtiyarlığıyla düşer,
Uykularına mıhlanmış
Şehla bakışından çivili
Kuş tüyü yastıklar üvey anne şimdi.

Güneş ki kayalıklarda
Poyrazsa gül diplerinde,
Ama bilmelisin ey mûti!
Dingin bakışların sussa da,
Kendinden kanayan dilin hala ıslak ve kaygan zemindir.
Süheyla Altinkaya Turan