Nafile Şiiri - Doğukan Özdemir

Ufuklarda beliren kızıl çizgiler yok şimdi
Artık karanlıklar ülkesine hapsolduk
Mahşer ile cennetin arasında bir yerde gibi
Güzelliğin ve çirkinliğin ortasında kaybolduk.
Elle tutulmaz artık büyüyen narin çiçek
Şafaklar hangi gecenin ardında doğar, bilinmez
Bu zor ve acı günler ne zaman geçecek?
Baksamda gözlerine biçare, içimdeki acı dinmez
Gonca, o gül ki; endam yaratır gözlerde
Hançer saplanan yüreğe bir panzehir olur
Hangi amansız vuslatın perdesinde
Bu gecenin de bir sabahı olur?
Işıklar kapanmadan önce beliriver
Geceme bir ay gibi doğ dilediğin vakit
Ölüm kapımda belirmeden;durma, elini ver
Varsın sonrasında üstüme çöksün bu koca geçit
Sıradağlar bir düzen içinde karşımızda duruyor
Semâ ne zamandır böyle aydınlık karşımda
Ecelin ipuçları  mı bu, sürekli bizi gözlüyor
Sanki hep bana yakın, sanki hep şahdamarımda
Artık çökmeli dünya, cihan bir olmadan
Bu yeryüzüne fazlayız seninle
Kopmalı içimizdeki sevgi, fazla bağlanmadan
Desem de artık çok geç, nafile...