Naçardım dostlar Şiiri - Salih Yıldız

Öğrendikçe cehlimin! Farkına vardım dostlar.
Hiç bir şey değildim ki, zaten naçardım dostlar.

Güç ve kuvvet vermezse, yaratan makamından;
Aval-aval öylece durur, bakardım dostlar!

Kâinatta bir zerre değil! Bildiklerimiz;
Onlarda onun lütfü, yoksa sakardım dostlar!

Bizim dediğimiz şey, ondan öğrendiğimiz;
Bana kalsa daima, şerre akardım dostlar!

Bilgiçlik taslayana, şaşıyorum ben artık;
Elimden gelse idi, cehli yakardım dostlar!

Gözle görünmez bir şey, yıkıyor yere bizi;
Görebilsem yakama, alır takardım dostlar!

Yeri yaracak gibi, yürüyor bazı zevat;
Göğe ermek ne mümkün! Nasıl çıkardım dostlar!

Bilsem sade kendimi, yeter de artar bana;
Rabbimi de bilirdim, kibri yıkardım dostlar!

Aczimizi bilmenin, ilmini lütfet bize;
Bu sayede belki de, ışık çakardım dostlar!

En yüce makam elbet! Aczi-yet makamıdır;
Ah bir kavuşsam ona, edep vakardım dostlar!