Gül yaprağı düştü toprağa

Mus’ab’ın Sancağı
Bir destan yazar Uhud’da rüzgâr,
Mus’ab’ın elinde, iman kadar ağır…

Güllerle büyüdü Mekke sokaklarında,
İpekten libası, inci söz dudağında.
Bir çağrı duydu, sarsıldı kalbi,
Hakk’a yöneldi o zarif genç bir sabî.

Annesi küstü, zindanlar yol oldu,
Bir lokma ekmeğe, hicret yâr oldu.
Ama dönmedi, vazgeçmedi yoldan,
Mus’ab yürüdü, Muhammed’le dilden dile, soldan.

Uhud’da sancağı tuttu dimdik,
Bir kolu düştü, tuttu diğer elindekini.
O da gitti, sancağı göğsüne bastı,
Son nefesinde bile, “La ilahe illallah”ı taştı.

Mus’ab düştü toprağa bir serdengeçti gibi,
Ama sancak kalktı göğe bir melek eliyle sanki.
Peygamber ağladı, kefen yetmedi ona,
Bir kaftanla örtüldü, ayakları toprağa.

Ey Mus’ab, zaman seni unutmaz,
Seninle başlar Medine’de sabahlar.
İmanın, cesaretin, dilden dile akar,
Sancağın şimdi kalbimizde dalgalanır.

Zenginlik önünde serildi bir serap,
O, hakikatin peşinde bir yıldızdı.
Annesi hapsederken onu karanlığa,
O, secdeye vardı sabah yıldızı.

Ne bir kefeni vardı ne bir sarığı,
Bir parça kumaşa sığmadı aziz hatırası.
Bugün hâlâ rüzgâr onunla eser,
Mus'ab bin Ümeyr, hak yolunun yıldızı.

Gönlünde güller açtı Habeş diyarı,
Zindanlar bile seni yıldız etti.
Mekke'den Medine'ye nurdan yâri,
Kalbinde taşıdın, canına yetti.

Sancaktın Uhud’da, elin kopunca,
Sol kolun yetişti şehadet şunca.
O da düşünce, bastın göğsünce;
Yine de düşmedi sancağın, Mus’ab!

Düştün, ama kalktı binlerce yiğit,
Adınla imanla yürüdü vakit.
Ey aşkın yolcusu, garip ve şehit,
Cennet giyindin sen, dünyan yokluktu.

Zarafet içinde bir gençti o,
Mekke sokaklarında yıldız gibi parlayan.
Atlas kumaşlarla sarardı bedenini,
Bir ömür bekliyordu, imanla yanan.

Servetini, annesini bıraktı bir yana,
Gönlüne düşen nurla yola koyuldu.
Hapsedildi, sürgün edildi uğruna,
Ama Mus’ab geri dönmedi, sabırla duruldu.

Medine’de ilk muallim, ilk nefer,
İman tohumunu eken ellerdi onunki.
Sancağı taşıdı Uhud’da dimdik,
Kolları koptu ama düşmedi sevdanın yükü.

Yüzünde bir gül, kalbinde Resul,
Son nefesinde bile sancaktı dostu.
Dünyalık bir kefen bulamadılar,
Cennet giysisi giydi Mus’ab sonunda.