Bulvardiye Şiiri - Gültekin Avcı

bir kadın geçiyor aklımdan,
hiç uğramamış gibi kalbime
benim gibi müzmin bulvardiyenin
bergamasklar dolu semtine
oysa dolabımda hâlâ yeri var —
kavanoz kapağında unutulmuş bir seda
kesme şekerin yanında duran bir veda

iki sokak ötede bir çiçekçi,
ben ona "sükûn çiçeğim" desem,
o bana "yerini bilmeyen gölge" der belki
biz bu kentte birbirimizin yankısıyız inan ki

geceyi katlayan bir çamaşır ipi gibi
boynuma dolanıyor kadim cümleler
birini öpmekle
birine susmak arasındaki o ince çizgide
adımı ve zamanı unuttum
geçip gidiyor günler
hayatı anladım sanırken
bir romansiyenin virgülünde boğuldum
sen yoktun,
yalnızca kapının aralığında duran
kayıp bir vedanın ayakkabısı vardı.

bir gazete köşesinde kalmış hava durumu gibi
geldiğini belli etmeden geçiyorsun içimden.
zamanın ipinde asılı bir rakkasım
ânen fe ânen
senle gidip gelen
hep bakıp durmuşum
senin "belki" dediğin yerden

çay demle,
bardağıma biraz eksik koy,
ki ben dolmayayım
seni içmeye kanmayayım.
çünkü herkes biraz yarım,
ve herkes biraz unutulmuş bir şarkı
Bazen aşkefza bazen şevkefza
Edith Piaf gibi titrek
Ümmü Gülsüm gibi içrek
Amalia Rodriguez gibi küskün bir yankı

bir ressamın yaktığı sigarada
gözlerin kadar suskun bir yangın var.
gün biterken,
herkesin biraz uyuyamadığı yerden
ben sana başladım
her gurûbda yeniden

bir yağmur başlasa da,
aynaya yazdığın ad silinse mesela.
çünkü bazı kelimeler,
bir mendilin ucunda unutulmak
bir bavulun dibinde solmak
eski kızların hatıra defterinde kurumak ister

adını andıkça susuyorum,
çünkü bazı kelimeler,
söylenirse düşer
ve bazı düşler, uyanırsa kaybolur gider

belki bir gün,
çamaşır suyu kokan bir sabah
yüzüme çarpar frezya kokunla karışık hatıralarım
ama sen çoktan başka bir zaman olursun —
ben hâlâ bu cümlede yalpalarım

ve bil ki,
birini sevmekle ona veda etmek
aynı karanlıkta yan yana oturur

ve unutma,
birini sevmekle birinin gitmesini beklemek,
aynı rayda durmuş iki tren gibidir:
biri kalkar,
biri kalır,
ama gürültü hep sende kalır.