Müze Bekçisi Cemil Bey Şiiri - İsmet Can

Yılların birikimi akıyor, ayak uçlarına
Arada bir ağrı girer, kulunçlarına
Yaşamın sıkıntılarını sığdırır, avuçlarına
Saçından muzdarip, müze bekçisi Cemil Bey

Tarihi yaşarken, müzenin havasında
Pişer durur, çağdaş yaşamın tavasında
Terlerini biriktirir, yorgunluk kovasında
Delik açar zamana, müze bekçisi Cemil Bey

Dört bir yanında soğuk duvarlar ve taşlar
Tüm ahengiyle öter, müze ağacında kuşlar
Sırtını gecelere hüzünle, sabaha dek yaslar
Loş ışıkların dostu, müze bekçisi Cemil Bey

Şimdiki gençlere aniden atar, kafasının tası
Eski topraklar, onun için adamlığın tam hası
Kendi müzede olsa da, tiyatrodadır kafası
İhtiyar delikanlısı, müze bekçisi Cemil Bey

Aydın düşünür, kimse onu fark etmez
Bildiğini okur, mümkün değil çark etmez
Boğuşur dertleriyle, belirsizce gark etmez
Gecelerin adamı, müze bekçisi Cemil Bey

Yeşil renklidir düldülü, gezindiği muradı
Kendisi bir yana, çocuklarıdır tek muradı
Güler yüzlüdür; hiç ekşitmez suratı
Müzeliktir o, Müze Bekçisi Cemil Bey