Mutluluk Yağmurları Şiiri - Neslihan Ergin

Yorgun yüreği, kuyulara salınıyordu
Israrla yukarı çekse de yankısı aşağıdan geliyordu
Sevdalar haksız çıkmak isterken, gurur acısıyla haklı zaferleri kucaklayıp
Savunmaları, sadece kendi saygısı için bırakıyordu
Ne söylerse söylesin, anlaşıldığı kadardı insanoğlunda …
O halde anlaşılma çabasına ne gerek vardı sonsuzlukta?
Düne dönüp, papatyalardan taç yapıyordu saçlarına çocuk ruhunda …
Bugüne gelip, çocuk korkularından sıyrılıyordu cesaretiyle yaşamın tam ortasında...
Yüreği göçmen kuş misali, uçmak isterken bilinmeyenler ülkesine
Her defasında, dikenli tellere takılıp kanatlarını kanatıyordu
Bu onu daha çok kamçılıyor ancak kapanmayan yaraları acıtıp susturuyordu...
Rüzgar merhem olsaydı, irinler akan yarasına
Yanıldığını canı yanınca anlayıp, yaşlar dolmazdı göğsüne...
Yeni doğan güneşle, kara gözleri solgun dalıyordu uzak yollara...

Yaralı bir edayla, izbe geçmişin kalın duvarlarına çarpıyordu
Bıraktığı izler silindikçe, beyninin saklı seslerini duyuyordu
Riyadan uzak yürüdüğü yollarda, sığınırken yaradanın sevgi saçaklarına
İçinde öfkeden kalan ne varsa susturup, O'nun sonsuz adaletine sığınıyordu
Ufukta belli belirsiz işaretler, kalbine ayna olurken ışığıyla
Sahip olduğu değerleri, eski albümlerden çıkardı bu bahara...
Bir kelebek kozasından kurtuluyordu, bulutların özgürlük şarkısıyla...
Artık perde kapanıp oyun bitse de, sevgilerine susadığı canlarını sarmalasaydı doya doya …

Hatalar ya da doğrular ne farkeder ki, önemli olan yaşanmışlıklar
Zamanın sessizliğinde yüreğimize bırakılanlar...
İnsanlık aynasında, elbet birgün göreceğimiz onlardan bize kalanlar...
Bak bakalım! gördüğün kayalıklar aslında değil mi ufacık çakıl taşları?
Boş kuyulardan, mavi göğe yükselen yüreğinin çığlıkları...
En tepeye yayılan sevgi kokuları, yağdırır mutluluk yağmurları...

Mucize Kelebek/2006