Mutlu Son Şiiri - Elif Gültekin

Takvimden kopan her yorgun yaprak,
Yaklaştırır beni biraz biraz uzağa.
Sokaklara salıverdiğim çocukluğum,
Yavaş yavaş kaybolur karanlıklarda...

Kendime soramadan ne olduğunu,
Gençliğim geçer koşa koşa kapımdan...
Daha bitirememişken gençliğin oyununu,
Bahar biter yaklaşırım sona doğru...

Günler uzar artık, yaz gelmiştir,
Gitmek bilmez güneş uzak diyarlara.
En olgun meyvesini verir ağaç.
Tek tek düşer sonra meyveleri,
Üzüntüden yaprakları dökülür...

Ansızın çıkagelen rüzgar,
Hayatıma sonbaharı getirir.
Hiddetle yağan yağmur,
Yorar yağan kar beni...

Sonsuzluk değil ya bu,
Son yaprak da düşecek,
Sevdiğinin yüzünden,
Damlalar süzülecek.

Son sanırsın belki sen,
Buruşmuştur ellerin,
Titriyordur bedenin,
Mutlu sonu beklerken,
Heyecanlıdır yüreğin...

Son yorgun yaprak da düşerken takviminden,
Yolculuk vakti gelir, sana göre çok erken...
Sevdiklerin bakarken gözleri yaşla dolu,
Sen huzura kavuşmuş, yaşarsın mutlu sonu