Mütenakız Şiiri - Reh Nûma

Sessizliğin alfabesini yırtıp da gel bana,
harfleri düşmemiş cümlelerin sırrıyla...
Dudaklarımda sönmüş bir volkanın külü,
aşkın lügatini gömmüşüm toprağa.

Henüz fırtınası dinmemiş bir denizim ben,
dalgaların dilinde saklı bir şarkıyla...
Parmak uçlarınla yıldızları çiz alnıma,
bir kuyruklu yıldızın ateşinde yansın tenim.

-Sıradanlığa razı değil gönül-

Ya köklerimi sök baharından,
bir daha filiz vermeyeyim...
Ya da tam dudağımda bir yara olacakken adın,
dilimde bir hançerin gölgesi kalsın!..

Belki de sen,
eski bir plakta sıkışmış bir nakaratsın,
iğne düştükçe sana -
bir nefes kadar yakın,
bir ömür kadar uzaksın...

Ya sessiz bir keman olacağım,
tellerinde unutulmuş bestelerin iziyle,
ya da kırık bir aynada
kendi yankımla boğuşacağım
seni çağırdıkça...