Müstevli Şiiri - Sevde Betül Karabacak

Ne yana dönsem yüzler hep yabancı bana. Kelimelerimin anlaşıldığından şüpheliyim.
Benim ben olduğumu bildiklerinden de…
Aitliğimi kaybettiğim 12. ayın arefesi, gözlerimin yorgunluğunu dindirmiyor uykular.
Gündüzleri hesap etmeyi çoktan bıraktım.
Ruhumda ki sisin dağılması mı?
Geçelim bu safhayı.
Ben kara bulutlarla dolu gökyüzünün müdavimiyim, güneşli günler uğramaz coğrafyalarıma.
Kulağımda yankılanan Farsça şarkı, mesela bilmez müzikalitesini insanlar.
Bilmezler şiirler ruhumu nasıl tahrip eder.
Varsa yoksa magazin, kıyafet, gelecek kaygısı…
Daha gelmeden nasıl güdülür geleceğin kaygısı?
İnsanlar anların kıymetini, neden geleceğe bırakır anlamadım hiçbir zaman.
Anlamadım akan suya mâl edilen kadersel serzenişleri, geçmişin gölgesinde yaşamanın sebebini…
Bir serzenişte ben savurayım yüzünden keder akan dünyanın haline.
Çağı suçlayıp, soyutlanayım ikinci sayfa haberlerinden.
Razı değilim düşüncelerimde kurulan batılı santrallere, emperyalist, kapitalist, modernizm dayatmalarına…
Ait değilim bu çağın getirilerine ya da götürüleri mi demeliyim siz karar verin.
Bu deveyi gütmeyesim, dünyanın yüzüne gülmeyesim var.