Sırtımda, taşınmaz yükü göklerin;
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Devamını Oku
Herkes koşar, zıplar, ben yürüyemem!
İsterseniz hayat aşını verin;
Sayılı nimetler bal olsa yemem!
Ey akıl, nasıl delinmez küfen?
Hayatıma giren tüm kadınların iki heceliydi hep adları, tesadüf...Başlangıçta bir metafor,kendi iki yakasından ayrı,bitişiğine uzanan hayallerimin yakın geçmişinde, anlamını yitiriyor çoktan anılar.Şimdi ben olmayı hiciv sayabilir cümlelerim,dahası Eylüle hapsedebilirim tüm hicazkar besteleri.Oysa bir gülüş nede çok yakışırdı gözbebeklerine meleklerin,suru üflenmeseydi ömrümün belki bir kaç şiir yazabilirdim kanatlarındaki bahara...
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!