Sen uyu,
Benim yapacak işlerim var daha….
Kendimden hesap soracağım.
Dün çaldığım kalemin ucunu açacağım.
Acıyarak da olsa
Ömrüme af çıkaracağım.
Abdülmelik Efendi ile Yeliz Hanım sokağın başındaki evden çıkarken yalınayak dolaşan serseri kılıklı bir çocuk tarafından Ankara’nın soğuğunda kendilerinden kurtarıldılar. Kapının ziline sorun. Çocuksa kendiyle baş başa kaldı var olmak hevesiyle.
Ben var ya ben:
Babamı öldürdüm!
Şimdi diriltmeye çalışıyorum.
Seninle olmasam
Yeni mezarlar kazardım.
Ne de olsa gece
intihara sürükler.
Çıkar gömleğini
Pencereden beyaz bir ışık sızar
Sarıya çalar oda
Soyununca mavi renkli kalorifer çiçeği
Baktım ki saçı benden kısa.
Mermer mezar taşlarına benziyor oval yüzü
Dişleri var uzun ve görünmeyen bir kafes, sesi
Almak istemiyor beni içine
Miğferimi taktım, dizliğimi, göğüslüğümü
Elimde kılıç, uzun soğuk çelik
Ormanda sessizlik.
Dar patikadan aşağı geliyorum
Kurukafa nehrine
Bu şaire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!