Mustafa Celal Şiirleri - Şair Mustafa Celal

Bir zamane masalı, bahçeli evler,
Dıvarlarında;azgın sarmaşıkları.

Her birisi, değerli/akçeli evler,
Havasına vurulmuş,var aşıkları.

Uzanır sevdası, yedi iklime,
İstanbul;dört yana esen bir yeldir.

Gayret'le,bir nasip arayanlara;
Allah'tan bir lütuf,uzanan eldir.

Dökmüyor yükünü,kara bulutlar,
Bağlara ,çiyseyen duman kalmadı.
İndiler dağlardan,yaylıma kurtlar,
Düzenbaz çobana güman kalmadı.

Yolun çocukları,yurt'unda evsiz,

Çocuk iken,rüyamda
Şah oldum,saltanatsız
Kaf dağında,siyamda,
Uçuyordum kanatsız.

Büyüdüm,aymaz oldum,

Mektepli haramiler,başımız oldu,
Bir tarihtir atıldı,yaşımız oldu.
Devran döndü,yazımız;kışımız oldu,
Biriken bir hasılat,bölünsün diye..

Sonra;gitti ilklerin,yurdu-düzeni,

Gõrkemli çınarın,kalan kök dalı,
Büyük bahçedeydin/Bugün nerdesin?
Üç kıtalı;şimdi yarımadalı,
O gün tepedeydin/Bugün nerdesin?

Atların sefere hazırlanmıştı,

Ne zaman, kendime gelici olsam,
Koyarlar önüme,sayısız engel.

Kuşatan gayya'dan,geçici olsam,
Çekip alır beni,pıranga/çengel.

İzler bize umut veriyor şimdi,
Alçalan grafik,bak yükselişte
Güneşle,buz dağı eriyor şimdi,
Balçıkla sıvanmaz Hak,yükselişte.

Görünür ufukta,"Adil iktidar"

Sen,başımın belası,gölge varlığım,
Sen,ufkuma musallat,gönül darlığım.

Sen,"ben"i aldatan şey,ortağın şeytan,
Sen,özü görmeyen göz,ufku karartan.

Bir elinde çeketi,şişesi bir elinde,
Sallanır,nara atar;sokak aralarında.
Fiyakası yerinde,sustalısı belinde,
Takılır taverna'da,serseriler barında.

Vurgundur bir afet'e,sonra bir başkasına